Üzüm akarı ve onunla nasıl başa çıkılacağı

Rusya, Ukrayna, Kazakistan ve Moldova'da üzümlerde birkaç düzine akar türü yaşar. Neredeyse her zaman, burada, insan eyleminin yokluğunda, çoğu durumda kendi kendini düzenleyen ve asmada ciddi hasara yol açmayan kararlı akarosenozlar oluştururlar. Bu tür komplekslerde, yırtıcı akarlar ve kısmen yırtıcı böcekler, üzüm fitofag akarlarının sayısını etkili bir şekilde düzenler, ikincisinin çok sayıda çoğalmasını önler ve ekonomik açıdan önemli zararlara neden olur.

Nitekim bazı biyolojik denge ihlalleri ile pestisit uygulamalarının yapıldığı bağlarda çeşitli zararlı üzüm akarları tehlikeli hale gelmektedir. Bu durumlarda, sayısı her zaman fitofaj sayısından daha az olan, her şeyden önce acı çeken avcılardır. Ve aslında zararlı üzüm akarları bu tür tedavilerden sonra doğal düşmanların yokluğunda yoğun bir şekilde çoğalır ve ciddi zararlara neden olabilir. Bu gibi durumlarda, zararlıların sayısını düzenlemenize izin veren çeşitli kontrol yöntemlerini uygulamak gerekir.

En yaygın ve ekonomik açıdan önemli akarlar - üzüm zararlıları üç tiptir:

1. Ortak örümcek akarı;
2. üzüm kaşıntısı;
3. Asma akarı.

Şu anda Kırım'a aktif olarak nüfuz eden üzüm yassı kene tarafından da önemli bir tehlike temsil edilmektedir.Ancak, Rusya ve Ukrayna'nın endüstriyel üzüm bağlarına sahip bölgelerinin çoğunda buna sahip değildir.

Her üç akar türü de yaklaşık olarak eşit derecede zararlıdır, ancak örümcek akarı, bunların en yaygın ve en tehlikeli zararlısı olarak kabul edilir. Bağın ciddi bir enfeksiyonu ile verimi önemli ölçüde azaltır, çalılar zayıflar, bazıları daha sonra olumsuz hava koşullarında ölebilir - uzun bir sulama yokluğu, şiddetli donlar, buzlanma.

Ve bu türlerin her birinin biyolojisindeki bazı özelliklere rağmen, üzümlerdeki tüm akarlarla yaklaşık olarak aynı yöntemlerle uğraşmak gerekir. Ayrıca, büyük mali kayıplardan ve çalıların ölmesinden kaçınmak için savaşmak zorunludur. Bunun için bilmeniz gerekenler nelerdir?

 

Üzüm kaşıntısı ve biyolojisinin özellikleri

Keçe akarı olarak da bilinen üzüm kaşıntısı (Eriophyes vitis), dört ayaklı akarlara aittir ve erkeklerde 0.14 mm, kadınlarda 0.16 mm uzunluğunda uzamış bir gövdeye sahiptir. Bu akarlar beslenmek için damarın üzerindeki yaprağın derisini deler ve damara tükürük enjekte ederken suyu emer. Yaprak bu salyaya önce beyazımsı, daha sonra kırmızımsı bir keçe kaplama oluşturarak tepki verir. Bu baskın için haşere adını aldı.

bir notta

Dıştan, bu "keçe", küfün kabartma özelliğine benzer, ancak onu tabakadan silmenin zor olmasıyla kolayca ayırt edilir. Küflü plak parmakla kolayca silinir.

İlkbaharda ve yaz başında, üzümlerde az sayıda akar olduğunda, yaprak plakasının alt tarafında bulunurlar. Burada keçe plak birikimleri ortaya çıkıyor ve bu yerlerde tabaka üzerinde bir çöküntü beliriyor. Hemen üstünde, yaprağın üst yüzeyinde karakteristik safra benzeri şişlikler görülür.

Aşağıdaki fotoğraf, tabakanın alt tarafında böyle bir keçe kaplamayı göstermektedir:

Ve burada - üst yüzeydeki safralar veya erineumlar:

Çalıdaki akarların sayısı arttıkça, yaprağın alt yüzeyindeki keçe kaplama sürekli hale gelir ve yaprağın tepesinde tam anlamıyla koniler bulunur. Bütün bu işaretlere erinosis (üzüm kaşıntısının Latince adına göre) denir ve bağımsız bir üzüm hastalığı olarak kabul edilir. Onlar tarafından kenenin kendisi tanımlanabilir, çünkü görsel olarak, küçük boyutuyla onu incelemek veya bir asma kenesinden ayırt etmek imkansızdır.

Enfeksiyonun bu aşamasında, yaprak plakasının tüm alt tarafı “keçe” ile kaplandığında, kaşıntı üst tarafa doğru hareket eder ve burada damarlar boyunca yerleşir. Bu zamanda yapraklar tamamen çirkinleşir, çoğu kurur ve parçalanır.

Kural olarak, yetişkin bir çalının hızlı büyümesi ile, bir mevsimde kaşıntı sadece alt yaprakları etkiler, ancak bazı ileri durumlarda, ikinci veya üçüncü nesil zararlılar tüm yapraklara ve Temmuz-Ağustos aylarında büyüyen sürgünler ve kümeler bile etkilenebilir. İkincisi, üzerlerinde keçe göründüğünde, yemek veya şarap yapmak için uygun değildir.

Kaşıntının kendisi ilginçtir, çünkü diğer akarların çoğundan farklı olarak, sadece iki çift bacağa (diğer akarların dördü vardır) ve uzun bir gövdeye sahiptir. Sadece döllenmiş dişiler, kabuğundaki çatlaklarda, meyve tomurcuklarının pulları altında onunla birlikte kışlar. İlkbaharda, Nisan-Mayıs aylarında beslenmeye ve yumurta bırakmaya başlarlar. Sezon boyunca Kırım, Ukrayna'nın güneyi ve Moldova koşullarında 4-7 kuşak gelişir.

Bu ilginç

Daha önce, üzüm kaşıntısı, sineklerin larvaları veya örümcek akarı gelişiminin ilk aşaması olarak kabul edildi.Ancak daha sonraki çalışmalar, bunun, bireylerin farklı gelişim aşamalarında birbirine oldukça benzeyen bağımsız bir tür olduğunu gösterdi. Ayrıca, kaşıntının bir sinek larvası olarak kabul edildiği o günlerde, yapraklardaki safraların, bir mantar enfeksiyonunun yaprak hasarının sonuçları olduğuna ve sineklerin zaten yumurtalarını bu safralara bıraktığına inanılıyordu.

Geniş dünya yelpazesi içinde, üzüm kaşıntısı, biyolojide çok farklı olan ve bazen farklı türler olarak kabul edilen çeşitli fizyolojik ırklar oluşturur.

Örneğin, Avustralya, İsrail ve ABD'de, yaprakları etkilemeyen, ancak tüm hayatlarını tomurcuklarda geçiren, çiçeklenmelerini engelleyen ve onlara giren meyve suları ile beslenmelerini sağlayan üzüm kaşıntısı popülasyonları bilinmektedir. ABD ve Macaristan'da tarif edilen bir başka ırk ise hiç ur ve tomentum oluşturmamakta, yaprakların bir tüp şeklinde katlanmasına yol açmaktadır.

Bununla birlikte, Rusya'nın güneyinde, Ukrayna ve Moldova'da keçe akarı, yapraklar üzerinde keçe kaplama ve dışbükey safraların ortaya çıkmasıyla kendini gösterir. Zararlıların ezdiği çalılar daha az verim verir ve olumsuz çevresel faktörlere karşı daha az dirençlidir.

 

Asma akarı

Vücut şekli ve boyutu açısından, bu parazit üzüm kaşıntısına çok benzer: ayrıca sadece dört bacağı vardır, uzar ve bir yetişkinin boyutu 0,15 mm'yi geçmez. Mikroskop altında bakıldığında, her bireyin vücudunun belirgin ve biraz daha geniş bir ön kısmı vardır.

Asma akarı (Phyllocoptes vitis), asma yapraklarının akarinozuna veya kıvrılmasına neden olur.Kış barınaklarından ayrılan dişileri, üzüm yapraklarından meyve suları emmeye başlar ve tükürükleri klorofili yok eder ve ısırık bölgelerinde yapraklar üzerinde beyaz noktalar belirir, yaprak ışıkta görüldüğünde yarı saydamdır. Bu tür cilt delinmeleri çok fazla olduğunda yapraklar kıvrılmaya, deforme olmaya ve kıvrılmaya başlar. İlkbaharda etkilenen yapraklı sürgünler pratik olarak büyümez, üzerlerinde yeni yapraklar oluşmaz ve daha sonra meyve vermezler.

Üzüm kaşıntısının neden olduğu lezyonlardan akarinoz, yaprak kıvrılması ve keçe kaplamanın yokluğunda farklılık gösterir. Aşağıdaki fotoğraf, bu haşereden etkilenen bir bitkinin yapraklarının nasıl göründüğünü göstermektedir:

Moldova koşullarında, bu kene yılda 3-4 nesil verebilir, Kırım ve Fransa'da çok sıcak yıllarda nesil sayısı 10'a ulaşır.

İlginç bir şekilde, bu türdeki farklı nesillerin dişileri farklı görünüyor. Kışa dayanamayan yaz nesillerinde, dişiler bal veya kahverengimsi renktedir ve vücutlarının her yerinde küçük fildişi büyümeleri vardır. Kışlayan bireylerde, bu tür büyümeler yoktur ve vücut rengi sarı-kahverengidir.

Asma akarları, yapraklar asma çalılarından düşmeden kısa bir süre önce, Eylül-Ekim aylarında kışı geçirmek için ayrılırlar. Kural olarak, tomurcukların pulları altında, daha az sıklıkla kabuktaki çatlaklarda, özellikle eski sürgünün mevcut yılın büyümesine geçtiği yerlerde kış uykusuna yatarlar.

Özellikle planlı budamadan sonra sürgünlerin büyümesinin zayıflaması nedeniyle, üzüm akarından etkilenen çalılar çok az meyve verir. Bağın önemli bir enfeksiyonu ile tüm ekonomi kârsız hale gelebilir.

 

Ortak örümcek akarı

Yaygın örümcek akarı (Tetranychus urticae), üzümlerin en çok sayıda ve yaygın zararlısıdır. Tüm üzüm bağlarında, diğer fitofag akarlar arasındaki payı, diğer türlerin sayısını aşmaktadır.

Bu akar, yaprak damarlarındaki özsuları emerek beslenir. Delinme bölgelerinde, yan yana biriktiğinde, ortasında yaprak plakasının kopmalarının göründüğü kahverengi lekelere karışan yarı saydam noktalar kalır. Ciddi bir enfeksiyonla, çalı zayıflar, bazı meyveler üzerinde olgunlaşmaz, soğuk kışlarda veya kuru yazlarda, en zayıf bitkiler ölebilir.

Örümcek akarları, daha büyük boyutlarda (0,4 mm'ye kadar), 8 bacağın varlığı ve dişilerin yaşamları boyunca az miktarda örümcek ağı üretmesi bakımından önceki üzüm akarlarından farklıdır. Yapraklarda çok fazla birey olduğunda, bu ağ kelimenin tam anlamıyla tüm yaprakları ve sürgünleri dolaştırır ve karakteristik bir teşhis işareti haline gelir.

Örümcek akarlarında, yalnızca dişiler, genellikle toprakta ve bir çim tabakasının altında kış uykusuna yatar. İlkbaharda bitkilere tırmanırlar, beslenmeye ve yumurta bırakmaya başlarlar. Aynı zamanda, sonbaharın başlangıcından önce ölen yaz kuşaklarının keneleri sarımsı veya sarı-yeşildir ve kışlayan dişiler, kümelerinin dallarda ve gövdelerde açıkça görülebilmesi nedeniyle kırmızıdır.

Örneğin, aşağıda bir dişi örümcek akarları kümesinin bir fotoğrafı verilmiştir:

Örümcek akarının özel tehlikesi, inanılmaz omnivorluğunda yatar: çimenli yabani otları ve bahçe bitkilerini, çoğu çalıları ve ağaçları enfekte edebilir. Bu nedenle bağdaki rezervuarı hem asma çalılarının kendisi hem de yakınlardaki ağaçlar veya koridorlarda büyüyen yabani otlar olabilir.

Ek olarak, kitle karakteri ve pestisit müstahzarları ile sık karşılaşmalar nedeniyle, örümcek akarları, bireysel akarisit maddelere karşı direnç geliştirebilir ve bu da onları kontrol etmeyi çok zorlaştırır. Üzümlerin genellikle etkili olduğu düşünülen ürünlerle işlenmesi, bazı durumlarda istenen sonucu vermez.

Kısa bir ara özet: tüm üzüm fitofag akarları çok tehlikelidir ve hem verimde düşüşe hem de tekli çalıların ölümüne yol açabilir. Bu zararlıların istilasını ayırt etmek zor değildir: üzüm kaşıntısı yaprakların alt tarafında keçe benzeri bir plak görünümüne neden olur, asma akarı kıvrılmaya neden olur ve bir örümcek akarı etkilendiğinde yapraklar önce benekli olur ve sonra mermer rengi elde edin.

Rusya, Ukrayna ve Moldova'nın güneyindeki koşullarda üzümlerde, diğer fitofag akarlar da zarar verebilir, ancak ekonomik ve ekonomik önemi azdır. Aynı zamanda, tüm bu türler için kontrol önlemleri yaklaşık olarak aynıdır.

 

Üzüm keneleri ile başa çıkma yöntemleri

Üzümlerde akarlarla mücadele yöntemleri, onları önemli ölçüde üreme ile yok etmeyi veya sayılarını sınırlar içinde, ekonomik zararlılık eşiğinin altında tutmayı amaçlar. Bu sınırlar içinde ekonomik zarar vermezler ve çalıların ölümüne yol açmazlar. Farklı kene türleri için bu eşik:

• Üzüm kaşıntısı için - Mayıs-Haziran aylarında bitkinin 1 yaprağı başına 5 kene;
• Asma akarı için - Mayıs ayında bitkinin 1 yaprağı başına 3-4 kişi, Haziran ayında 6-7 kişi;
• Örümcek akarları için - Mayıs-Haziran aylarında yaprak başına 5-6 kopya, Temmuz-Ekim aylarında 1 yaprak başına 8-10 kopya.

Ayrıca, fitofag akarların ekonomik zararlılık eşiğinin altındaki miktarlarda varlığının bile faydalı olduğuna inanılmaktadır, çünkü bunlar yaprak bitleri, tripler, çekirgeler gibi diğer zararlıların sayısını korumaya yardımcı olan yırtıcı akar ve böcek popülasyonlarını destekler. , ve diğerleri, düşük düzeyde.

Başka bir deyişle, ideal olarak çiftlik, otçul zararlıların sayısının yırtıcı böcek popülasyonları tarafından gerekli sınırlar içinde tutulduğu bir omurgasız topluluğunu desteklemelidir.

Bununla birlikte, uygulama, çoğu çiftlikte yoğun pestisit baskısı nedeniyle böyle bir dengeye ulaşmanın imkansız olduğunu göstermektedir: bitkilere yılda en az bir kez pestisit uygulanır ve çoğu avcı burada ölür. Ancak fitofajların yaptığı gibi nüfusu eski haline getiremezler.

Sonuç olarak, çoğu bağda bitkilerin en az yılda bir kez etkili akarisitlerle tedavi edilmesi gerekir. Zamanında gerçekleştirilen bu tür işlemler, ana zararlıların yok edilmesine izin verir ve bağa tekrar giren veya işleme sırasında hayatta kalanlar, mevsim sonuna kadar ekonomik zararlılık eşiğini aşan miktarlarda çoğalmak için zamana sahip değildir.

Örümcek akarlarıyla mücadelede, eğer haşere çok hızlı çoğalıyorsa ya da ilk tedavi için seçilen ilaç etkisiz ise, her mevsimde üzümlere 1-2 kez daha ilaçlamak gerekebilir.

Ek olarak ve bazı durumlarda akarisitlerle püskürtmeye alternatif olarak, üzümlerde akarların yok edilmesi için başka yöntemler de kullanılır:

• Biyolojik kontrol - ana gıda nesnesi fitofag akarlar olan yırtıcı böceklerin ve akarların kullanımı;

• Etkilenen yaprak ve sürgünlerin budaması ve yok edilmesi, döküldükten sonra sonbaharda yaprakların tamamen temizlenmesi;
• Örümcek akarlarının kışı geçiren dişilerini dondurmak için sıralar arasında sonbahar kazma;
• İlk nesil tetranychidlerin gelişebileceği yabancı ot kontrolü.

Normal olarak, tarımsal önlemler ve biyolojik kontrol, fitofag akarların sayısını kabul edilebilir sınırlar içinde tutmak için yeterlidir. Bununla birlikte, çoğu çiftlikte, bu önlemler, haşerelerle mücadele etmek için pestisitler kullanıldığında, aynı zamanda faydalı eklembacaklıları yok ettiğinde, haşerelerin kitlesel üremesinden sonra gözlemlenmeye başlar. Sonuç olarak, biyolojik denge bozulur ve bitkilere pestisit püskürtme kısır döngüsü başlar. Sonuç olarak, akarisitlerin kullanımı hemen hemen her yerde normdur ve yöntemlerin geri kalanı, eğer kullanılıyorlarsa, ek önlemler olarak.

 

Zararlıların yok edilmesi için araçlar

Üzüm akarlarının üç türü de (yırtıcı akarlar ve diğer böceklerin yanı sıra), üzüm bağlarını püskürtmek için kullanılan çoğu böcek ilacına eşit derecede duyarlıdır. Geleneksel olarak, büyük çiftliklerde, bu zararlılarla savaşmak için nispeten ucuz, ancak etkili ilaçlar kullanılır:

• Aktar;
• Acartan;
• metafos;
• Antio;
• atlamak;
• Demitan;
• Satıcı;
• Nissoran;
• Ortus;
• Zolon;
• Karbofos;
• Metil paration;
• fosfamid;
• Vofatoks;
• etafos;
• Kleshchevit;
• koloidal kükürt;
• Bi-58;
• Tedion ve diğerleri.

Kural olarak, ilk ilaçlama yapraklar çiçek açtıktan sonra, ancak bitkiler çiçek açmadan önce yapılır. Her bir bölgede, en uygun durumda, kışlayan dişilerin kışlama alanlarını terk etmeye başladıkları, ancak henüz çok sayıda yumurta bırakmak için zamanlarının olmadığı süreyi hesaplamak gerekir. Onları bu zamanda yok etmek en etkilidir ve yaz sonuna kadar çalıların üzerinde çok sayıda kene görünmemesini sağlar.

Herhangi bir zamanda tedavi için en çok tercih edilen, neonikotinoidlere dayalı ilaçlardır (örneğin, Aktara). Belirgin bir sistemik etkiye sahiptirler, yani bitkilerin dokularına, yapraklardaki meyve sularına nüfuz ederler ve sadece bu meyve sularını emen akarları zehirlerler. Yırtıcı akarlar, bu tür ilaçların etkisinden çok daha az ve ancak ilaç doğrudan vücutlarının derisine girdiğinde zarar görür.

Günümüzde en erişilebilir ve yaygın olarak kullanılan akarisitler, organofosfor bileşiklerine (karbofos, temefos, metafos, dimetoat) dayanan preparatlardır, ancak sık kullanım nedeniyle bazı kene popülasyonları bunlara direnç geliştirir. Bu tür bir direncin önlenmesi ve bu ilaçların artık çalışmadığı kenelerin yok edilmesi için, avermektinlere (örneğin, Kleshchevit), piretroidlere (Ivenhoe, Atrix), neonikotinoidlere (Calypso, Proteus) ve propargit bazlı ajanlar (Omayt) kullanılır. İkincisi en çok tercih edilen akarisit olarak kabul edilir: bugüne kadar tek bir kene direnci vakası bilinmemektedir.

Evde, ev arazilerinde, genellikle halk ilaçları ile kenelerden kurtulmaya çalışırlar: amonyak, soda çözeltisi, soğan veya sarımsak kabuğu kaynatma, sirke karışımları, alkol ve özel tariflere göre hazırlanan diğer maddeler. Bu tür fonlar, erişilebilirlikleri ve insanlar için göreceli güvenlikleri açısından iyidir, ancak çoğu özel akarisitlerden daha az etkilidir. Ve bazıları kenelerin yok edilmesi ve onlardan korunmak için tamamen işe yaramaz.

Olabildiği gibi, üzümler sürekli olarak aynı ajanla tedavi edilemez. Müstahzarlar, sonraki işlemin, bitkinin önceki ilaçlamasında kullanılandan farklı bir kimyasal sınıfa sahip bir madde ile gerçekleştirilmesi için değiştirilmelidir.

İlk bahar uygulamasından sonra, hatta çiçeklenmeden önce, tüm çalılar düzenli olarak kontrol edilmeli ve etkilenen yapraklar belirlenmelidir. Akar ve zarar gören yaprak sayısı ekonomik zarar eşiği sınırını aşarsa, üzümlerin yeniden ilaçlanması gerekir. Özellikle kurak yıllarda, örümcek akarı bitkiler üzerinde çoğaldığında, bazen bağa sezonda 2-3 kez ilaçlama yapmak gerekir.

 

Biyolojik kontrol yöntemleri

Üzüm akarlarının biyolojik kontrolü, özellikle akarlarla beslenmede uzmanlaşmış yırtıcı hayvanlarla bağın yerleşmesinden oluşur. Bunlar şunları içerir:

• Keneler fitoseyulyusy, neoseiyulyusy, amblyseyuyusy;
• Orius böcekleri ve macrolophus;
• Uğur böceği stetorus noktası;
• Kene yiyen tripler;
• Bazı safra ortaları;
• Stafilinid böcekleri;
• danteller;

• Yetişkin akarlara saldırmayan, ancak aktif olarak yumurtalarını yiyen çeşitli pronematid akar türleri.

Bunlardan fitoseiulus akarları, perakende satış yerleri - özel avcılar, ana gıda nesnesi tam olarak örümcek ve üzüm akarları olan ve gelişimin tüm aşamalarında - ve yumurtalar, periler ve yetişkinler de dahil olmak üzere özel fidanlıklarda yetiştirilir ve satılır. Fitofag akarların yokluğunda, küçük otçul tripleri, diğer böcekleri, istisnai durumlarda bazı çiçeklerin polenlerini bile yiyebilirler, ancak otçul akarların tamamen yok olduğu durumlarda, fitoseiulus yavaş yavaş ölür.

Aynı zamanda, tetranychid'li güçlü bir üzüm istilasıyla, fitoseiulus çok hızlı çoğalır ve zararlıların çoğunu yok eder.

Uygulama, üzüm akarlarına ek olarak, çiftlikte artık zararlıların bulunmaması durumunda, bölgedeki fitoseiulusların ve diğer yırtıcıların satın alınması ve yeniden yerleştirilmesinin hem biyolojik hem de ekonomik açıdan en iyi adım olduğunu göstermektedir.

Örneğin, 250 makroloph böceği 3.500 rubleye mal olur ve 0.1 hektarlık bir alanı kenelerden korur ve 10.000 amblyseus akarları 3.000 rubleye mal olur ve 0.5 hektarlık bir alanı korur (enfekte bir bitkiyi tedavi etmek için 100-150 kişiyi tahliye etmek yeterlidir) , yani, 60-100 çalıyı tedavi etmek ve korumak için 3.000 rublelik bir paket yeterlidir). Aynı zamanda, enfekte olmuş üzüm bağlarında, bu yırtıcılar, tüm haşere popülasyonunu yok edene kadar sıcak mevsim boyunca ürerler.Sitedeki insanlara, evcil hayvanlara ve faydalı böceklere tamamen zararsızdırlar ve üzüm akarları ve diğer yiyecek nesneleri (yani zararlılar) burada kaybolduğunda, avcılar yavaş yavaş ölür.

 

Üzümlerde zararlıların ortaya çıkmasının önlenmesi

Bir bağın fitofag akarların toplu üremesine karşı en iyi koruması, içlerinde, zararlıların sayısını etkin bir şekilde kontrol edebilen çok sayıda yırtıcı hayvanın bulunduğu, yerli böcekler, örümcekler ve akarlardan oluşan istikrarlı bir kompleks sağlamaktır.

Genel olarak, üzüm bağlarında, sabit bir yırtıcı popülasyonu için yiyecek görevi görecek az sayıda örümcek akarları ve kaşıntılarının sürekli varlığını sürdürmek yararlıdır.

Önleme için, ilkbaharda yılda bir kez, zararlıların üremesini önleyecek ve ayrıca aktif olarak üreyen bu fitofajların sayısını azaltabilecek olan yırtıcı akarların veya tahtakuruların bir kısmını bağa bırakmak yararlıdır. burada. İdeal olarak, bağın yakınında bir orman kuşağı veya şeftali, elma ağaçları, fındık gibi meyve ve süs ağaçları ile karışık bir bahçe olmalıdır. Yırtıcı böcekler ve akarlar burada sürekli ürerler, bu da daha sonra kolayca bağa göç edebilir ve buradaki zararlıların sayısını düzenleyebilir.

Bahçede, az büyüyen meyve ağaçları - elmalar, şeftaliler, armutlar - yırtıcı hayvanlar için çeşitli manzaralar sağlamak için bağın yanına dikmek için de yararlıdır.

Sonbaharda önlem olarak düşen yapraklar toplanıp yakılmalı, bağdaki koridorlar kazılmalı, böylece kışa ayrılan bireylerin sıcaklık düştüğünde donması sağlanmalıdır. Hasta ve ciddi şekilde etkilenen sürgünler tercihen kesilmeli ve yakılmalıdır.

Son olarak, üzüm kaşıntısına ve asma akarlarına dayanıklı üzüm çeşitlerinin yetiştirilmesi oldukça etkilidir. Örneğin akarlar, Riesling, Lanyan, Sauvignon gibi sert yapraklı ve tüylü üzüm çeşitlerini daha az etkiler. Son olarak, kaşıntı pratik olarak Amerikan üzüm çeşitlerini etkilemez ve Amerika Birleşik Devletleri'nde esas olarak Fransız ve İtalyan çeşitlerine zarar verir.

 

Üzüm keçesi akarı hakkında ilginç bir video